03 juli 2012 - Valdez


Zonsopgang om 04u16

Als we deze morgen de gordijnen opentrekken is het opnieuw ‘variatie op eenzelfde thema’, nl.  de regen die met bakken uit de lucht valt.  Daarvoor moesten we eigenlijk zelfs de gordijnen niet opentrekken, we hadden het al enkele uren horen kletteren…
En nét vandaag hebben we een cruise van 9u naar de Meares Glacier geboekt met Stan Stephens Glacier and Wildlife Cruises.
Aangezien er ook heel lage bewolking hangt en de office van de cruises nét naast het hotel is, gaan we vóór het ontbijt even ons licht opsteken of de cruise wel zal doorgaan.  De vriendelijke vrouw achter de balie begrijpt totaal niet waarover we het hebben want dit is blijkbaar “the usual weather for Valdez”…tja…




Na het ontbijt schepen we dus in rond 10u op de Valdez Spirit, een, volgens ons idee, nagelnieuwe boot.  Super netjes allemaal en voorzien van alle comfort.  De boot is gebouwd voor 149 personen en vandaag zijn we met 64, dus dat wordt lekker aangenaam zonder onnodig gedrum als er ergens wildlife gespot wordt.  Er zijn ook voldoende open dekken rondom de boot om foto’s te nemen en/of te filmen.
Tot onze niet geringe verbazing kan je ook een brochure, met uitleg over de route die we varen, kiezen in de Nederlandse taal… nog maar weinig meegemaakt aan de andere kant van de wereld.
Er is een middagmaal voorzien en koffie, thee en frisdranken zijn de ganse dag on the house.

De baai van de Prince William Sound is bijzonder rijk aan roze zalm en we kunnen onze ogen niet geloven als we zien wat de vissers hier boven halen.



We blijken een kapitein te hebben die op dezelfde onderhoudende, bijzonder duidelijke manier spreekt als de buschauffeur in Denali NP.  Hij verstrekt voortdurend, nuttige informatie van alles wat op de route te zien is en oa ook over de gigantische olieramp met de Exxon Valdez in 1989, precies hier in deze baai.  Sindsdien zijn de veiligheidsvoorschriften met betrekking tot de tankers die hier komen laden drastisch opgevoerd.
Je kan ook vrij in de stuurhut gaan en daar zien we dat zowel de kapitein als 2 crewmembers voortdurend door verrekijkers aan het kijken zijn op zoek naar wildlife.
En dat laat niet lang op zich wachten....zowel bultrugwalwissen als zee-otters, eagles en zeeleeuwen.
Volgende foto’s hoeven niet direct verdere uitleg.  Wij hebben met volle teugen genoten, ondanks het slechte weer.



















We passeren de Columbia Glacier, althans door al het ijs dat van de glacier afbrokkelt.  En dat gebeurt aan een dramatisch snel  tempo.  Sinds de ramp met de Exxon Valdez in 1989 is de gletsjer 14km teruggetrokken.  Hier is het behoorlijk tricky om door te varen en we horen de ijsschotsen tegen de onderkant van de boot bonken.  Merkwaardig genoeg kunnen we ons ineens de meest beklijvende scènes uit de film over de Titanic voor de geest halen.  Maar vertrouwen op de stuurmanskunsten en de ervaring van de kapitein, en dat blijkt terecht.








We varen verder tot bij de Meares Glacier, één van de weinige nog groeiende gletsjers ter wereld, ondanks het feit dat er in de zomer ganse stukken ijs in het water donderen.
Een voordeel van het slechte weer is dat de kleur nu veel blauwer uitslaat dan op een zonnige dag.
De motoren van de boot worden stilgelegd op zo’n 300m van de gletsjer en dan is het toch wel heel impressionant om het gekraak van het ijs te horen.  Iedereen aan boord is muisstil en zoekt naar stukken die kunnen in het water donderen.  Het probleem is echter zoals met de bliksem, als je hem ziet is het al te laat.  Er komt helemaal geen waarschuwing en niet enkel de krakende stukken kunnen vallen.  Ineens stort er een enorme massa ijs in zee, waardoor de boot zelfs op 300m aardig begint te schommelen door de daaropvolgende golven.  Mijn zoon heeft geluk en had net camera op dat stuk gericht en kan nog net het laatste stuk vastleggen op film, maar dat is, zoals altijd ook weer voor YouTube op sandbox2ofcrysis als we opnieuw thuis zijn.
We blijven er zo’n half uur met uitgeschakelde motoren liggen.  Hier en daar vallen er nog stukken ijs in het water maar je moet natuurlijk uitzonderlijk veel geluk hebben dat én je camera precies op dat stuk gericht is, én dat je ook aan het filmen/fotograferen bent.
Maar enkel al het gekraak van dat ijs in die anders complete stilte is een echt “wow”-moment.  Het is er ook verschrikkelijk koud, niet enkel door de nabijheid van zo’n ijsberg, maar er valt ook nog eens voortdurend een soort ijsregen.  Al doet dit niets af van die onwaarschijnlijke ervaring.  Zelfs al mochten we geen wildlife gezien hebben, alleen dit al maakt die 9u de moeite waard.  Men kan ook een cruise naar de Columbia Glacier boeken  maar door het vele pakijs kan men daar helemaal niet in de buurt komen en blijft men dus waarschijnlijk een beetje op zijn honger zitten.






Ook op de terugweg zijn er nog heel wat mooie plaatjes te schieten.  Wat moet dit dan zijn op een zonnige dag?














De cruise van 9u naar de Meares Glacier is een absolute aanrader en een “once-in-a-lifetime-experience”.




’s Avonds lopen we nog langs de kade en komen bij iets zoals de ‘Oostendse vistrap’, nl een plaats waar de vissers hun superverse vis aan de man brengen (aan de particuliere klanten).  En daar zitten gigantische exemplaren bij…


Wat nog maar eens dag bleek te worden die door het alweer slechte weer volledig in het water zou vallen, werd andermaal iets onvergetelijk.

Overnachting in BW Harbor Inn, Valdez
Aantal gereden km : 0

Zonsondergang om 23u22

Geen opmerkingen:

Een reactie posten