Zonsopgang om 3u34.
Vandaag zelfde "wek"-scenario als gisteren : onze treinvriend toeterde ons rond de klok van 4u wakker, maar ook nu werden we pas echt wakker om 8u. Na alweer een heerlijk ontbijt in Denali Bluffs zijn we nog wat blijven rondhangen in Denali en zijn pas rond 12u vertrokken richting Paxson. Ons "hotel" ligt eigenlijk 20km vóór Paxson, maar omdat het eigenlijk in the middle of nowhere ligt heeft het ook geen adres, enkel "milepost 20".
Eerst rijden we nog zo'n 30km terug naar het zuiden tot in Cantwell en daar nemen we de Denali Highway richting Paxson. Nu ja, 'highway' zouden we het niet direct noemen. Van de 200km is slechts 30km verhard, de rest is gravel.
Weinig touroperators nemen die route op in hun programma, waarschijnlijk omdat ze geen risico willen nemen met hun klanten om die over een dirt road te sturen. Ik had er tijdens de voorbereiding van de reis echter zoveel positieve commentaren over gelezen dat ze absoluut in onze route diende opgenomen te worden.
Nou, 'dirt' was de route wel...
...maar ook heel goed berijdbaar...
De "Old Denali Highway", zoals ze ook wel genoemd wordt, wordt beschouwd als één van de mooiste panoramische routes van Alaska. Het landschap is er één van diepe valleien, prachtige berglandschappen en besneeuwde bergtoppen.
De weg is slechts open tussen 15 mei en half september en is bij normale weersomstandigheden goed te rijden, al dient wel altijd uitgekeken te worden voor potholes, washboard en "muddy sections" bij regenweer. Regenweer dat wij nu wél nu en dan gehad hebben vandaag. Maar evengoed was het 5min later opnieuw zon om dan ineens weer totaal om te slaan. Daardoor hebben we veel van de hoogste toppen van de Alaska-range niet kunnen zien. Heel jammer, maar anderzijds mochten we ons gelukkig prijzen dat de wolken ook niet écht laag hingen. En ook de vele kleine en grote meren geven een heel mooi beeld.
Bij de voorbereiding van de reis had ik gelezen dat er 3 nadelen waren aan reizen in Alaska : 1. muggen, 2. muggen en 3. muggen. Tot nog toe wisten we niet waarover men het had, maar met de vochtigheid van vandaag en de weg slingerend langs ontelbare rivieren, meren, poelen en kreken was het ineens maar al te duidelijk wat men bedoelde...Telkens we uit de auto waren voor een fotostop was het alle hens aan denk om die enge beesten van je af te slaan en te zorgen dat ze niet mee in de auto glipten. We waren nochtans helemaal ondergespoten met anti-mug, mét een heel hoog percentage Deet, maar het leek wel of die vervelende beesten het lekker vonden...
Na een heel mooie rit (de touroperators moeten die route gewoon opnemen in hun programma!) komen we om 18u30 aan bij onze cabin in Tangle River Inn. Langs de buitenkant zag onze cabin er nogal primitief uit, maar groot was onze verbazing toen we onze deur opendeden : gewoon schitterend, schitterend in de eenvoud, maar met heel wat smaak ingericht door de "vrouw des huizes", Naidine Johnson. Die naam vermeld ik niet zomaar, ze is immers een "beroemdheid" in de VS en kreeg in Alaska zelfs, door George Bush, een berg naar zich vernoemd, de Mount Naidine. Dat heeft ze te danken aan haar inzet voor soldaten die met een, meestal psychische, handicap terugkeerden van één of andere oorlog. Zij vangt veel van hen op en heeft een programma "healing waters" opgezet waarbij ze, vooral hier op Tangle Lake, allerlei activiteiten met ze doet.
Ze kwam ons daarnet, bij het heerlijke buffet, welkom heten. Tangle River Inn is een absolute aanrader en een immens contrast met de meeste hotels/motels waar je hier in terechtkomt.
Zeg nu eerlijk : waar zie je dit als je 's morgens de gordijnen opentrekt...
Zonsondergang om 23u58.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten