06 juli 2012 - Seward

Zonsopgang om 04u43

Als het idee opkwam om een reis naar Alaska te doen, hebben we nog enige tijd gedacht om die te starten in Vancouver en dan met Xelebrity Cruises naar Seward te varen.  Omdat we een beetje vreesden om te ver van de kusten te blijven (niet elk cruiseschip heeft een Costa Concordia-kapitein...) hebben we die optie laten vallen.  Als we deze morgen echter onze gordijnen opentrokken zagen we dit....



Om 10u vertrokken we echter met ons bootje voor de cruise Kenai Fjords National Park.



We blijken opnieuw een schitterende, welbespraakte, kapitein te hebben.  Hij zal 90% van de volgende 8,5u babbelen, maar op zo'n manier dat het op geen enkel moment verveelt of onduidelijk is, zelfs voor iemand van wie Engels niet de moedertaal is.  Eerst, op de bus in Denali NP, dachten we nog gewoon dat we "geluk" hadden met onze buschauffeur/gids, maar uiteraard zijn die mensen geselecteerd, niet enkel op basis van hun stuurmanskunsten, maar ook op basis van hun assertiviteit.  Wat heb je trouwens aan iemand die 8-9u lang zit te murmelen over zaken die niemand interesseert.

We verlaten Seward via de bijzonder mooie Resurrection Bay...





en zien al gauw zee-otters op onze weg.  Deze dieren zijn de enige van alle zee-zoogdieren die geen vetlaag hebben.  Ze worden warm gehouden door hun bijzonder dichte pels.  Hun vacht bevat per cm² het dubbele aantal haren als een volwassen mens op zijn ganse lichaam heeft.  Ze draaien zich ook voortdurend rond in het water, dit om lucht door hun pels te laten, gewoon omdat lucht een goede isolatiewaarde heeft.  99% van hun leven brengen ze in het water door.  Ze duiken tot 100m diep op zoek naar voedsel.  Het zijn ook de enige zee-zoogdieren die 'instrumenten' gebruiken om te eten : als ze bvb een krab vinden, nemen ze van op de bodem ook een steen mee.  Ze leggen zich aan het oppervlak op hun rug, leggen de krab op hun borst en kloppen het schild van de krab open met de steen.  Steen en schild verdwijnen naar de kabeljauwkelder en de inhoud van het schild in de maag van de zee-otter.




De tocht gaat verder door Resurrection Bay en niet enkel de regen, maar ook de omgeving is het beste bewijs dat we ons in een regenwoud bevinden.  We wanen ons soms op de set van Jurassic Park, overal watervallen, bergrivieren, bijzonder dichte begroeiing en duizenden vogels van de meest uiteenlopende soorten, die bovendien op de meest onbereikbare plaatsen hun nest maken.





De grote zwarte vogel op bovenstaande foto is de cormorant (aalscholver).  Hun veders bevatten geen olie zodat ze, na een duik naar vis, geruime tijd hun vleugels moeten drogen.


De common murre (zeekoet) is de diepst duikende zeevogel, die ook nog kan vliegen.  Er zijn resten van de zeekoet gevonden in krabben-vallen tot op 200m diepte.  De zeekoet bouwt geen nesten, maar leggen hun eieren op de blote rots, meestal in horizontale spleten.  Ze leven in grote kolonies.


En onze komieke puffin...(zie een vroeger verslag)



Uiteraard mogen ook de zeeleeuwen niet ontbreken...





En dan wordt het tijd voor het grotere werk...onze eerste luchtspuitende walvissen...rondom de boot.

 


Je zal opgemerkt hebben dat de zee op sommige foto's 'tamelijk' wild is.  Men had ons, bij het inchecken deze morgen, verwittigd van de mogelijk ruwe zeecondities, vooral bij het ronden van het verste punt Aialik Cape.  Daar komt men in de North Pacific Ocean terecht.  Als we hier rechtdoor zouden varen dan zouden we pas 12.000km verder opnieuw voet aan land kunnen zetten (Hawaii niet meegerekend).  Dit zou ofwel in Australië, ofwel in Nieuw-Zeeland zijn, afhankelijk van de koers.  Nergens anders heeft men een grotere massa water vóór zich dan hier (behalve aan de andere kant dan...).  Men liet ons dan ook de keuze om ofwel ons geld direct integraal terug te geven (en dus niet mee te gaan), ofwel om het risico te nemen en mocht de boot moeten terugkeren, dan zouden we 50% van de betaalde som terugkrijgen.  Een heel faire deal dus eigenlijk.  Ik denk echter dat niemand van de cruise afgezien heeft.  De kapitein legde ons, vóór vertrek ook nog eens haarfijn uit wat er ons te doen stond om zeeziekte te vermijden en om alle risico's weg te nemen hebben we toch maar 2 pilletjes tegen zeeziekte genomen.  We zijn er zonder noemenswaardige problemen doorgekomen, al was het op bepaalde plaatsen toch wel echt alsof we in een wastrommel zaten...

Stilaan beginnen we het verste punt van de cruise te naderen : Aialik glacier en we zien de omgeving veranderen naar meer en meer ijs en sneeuw.



 De Aialik Glaicier...



Als we net aankomen gebeurt dit...

 
 
 


...en het leuke is dat ik dit alles op video heb, want toevallig (iets anders is het echt nooit, want het vallen kan je totaal niet voorspellen) was ik net die plek aan het filmen.  Alles staat er op, zelfs het gebulder van het vallende ijs en ook alle "awesome's" en "holy ...".  Maar vermits uploaden van video een onbegonnen werk is wegens te traag internet, zal dat ook voor kanaal sandbox2ofcrysis op YouTube zijn na thuiskomst.  Maar het was écht geweldig impressionant.
Zoals bij de Meares Glacier in Valdéz worden de motoren ook hier gedurende een half uur uitgeschakeld en heerst er een adembenemende stilte aan boord.  Het gekraak en gedonder van het ijs zorgt voor echt kippenvel (en ook hier is het niet enkel van de bittere, natte kou).  Soms lijkt het wel of er granaten ontploffen in het ijs en dan....gebeurt er niets...om dan ineens aan de totaal andere kant een groot stuk ijs in het water te zien donderen, de nodige golven veroorzakend.  Echt opnieuw onvergetelijk, zelfs zo kort na onze vorige glacier-cruise.

En ook hier is er écht leven.  Deze vogels brengen hun ganse leven door op en rond de gletsjer en maken er zelfs hun nest in/op.


We verlaten stilaan de glacier en varen richting Fox Island waar het avondeten geserveerd zal worden.
Iets rechts van het midden zie je eenzelfde boot als die van ons (voor 150 personen).  De verhouding tot de gletsjer geeft goed weer hoe immens groot de ijsvlakte is.


Maar zomaar ergens naar toe varen in dergelijk gebied lukt niet altijd zonder 'hindernissen'...



...en ook nog eens 4 Dall's Porpoise (Dall bruinvis).  Ze lijken wat op orka's en hebben een donkergrijze tot zwarte rug en een witte buik en flanken.  Een volwassen exemplaar is zo'n 2 meter lang. Mannetjes zijn doorgaans iets langer, tot 2,4 meter.  En die kwamen zomaar een show geven rond de boot.  Als we in onze handen klapten over de reling kwamen ze de ganse tijd rond de boot zwemmen en springen.



We komen aan op Fox Island waar er naar believen ofwel ribs ofwel verse zalm kan gegeten worden.


Altijd een beklijvend moment is als de kinderen hun Junior-Ranger-eed mogen afleggen nadat ze alle opdrachten uit hun rangerboek vervuld hebben.  Dat alles gebeurt heel plechtig en met een volledige eed voorgelezen door een Senior Ranger, die vervolgens herhaald wordt door de kinderen.  Na afloop hebben ze 'het recht' om een Junior-Ranger-badge te dragen.


Onze boot aan de kade op Fox Island, klaar om te vertrekken terug richting Seward...


...maar dat is andermaal zonder de wildlife gerekend.  Daar waar we dachten van 'rustig' het eten te kunnen laten zakken en naar Seward te varen, krijgen we in de plaats nog de absolute kers op de taart, een moeder humpback whale (bultrugwalvis) samen met haar kalf en...


 ...die dan nog verschillende keren uit het water springt. Let op de vissen die bij haar sprong overal in het rond vliegen (eerste foto hieronder).  Wat een enorme krachtontwikkeling (gebeurt enkel met de staart) is dit als men weet dat zo'n dier tot 40.000kg kan wegen.




en nog eens...


en nog een laatste keer...


en dit is de man 'with one of the greatest jobs on earth'...die het ons allemaal liet zien, waarvoor onze welgemeende dank.


Moet ik er nog aan toevoegen dat we opnieuw een onvergetelijke dag beleefd hebben.  En het is nóg niet over, want niettegenstaande ik beloofd had om niets meer over het weer te zeggen, kan ik nu, eerlijkheidshalve, niets anders : als we van boord stappen liggen de straten in Seward er opgedroogd bij...het is gestopt met regenen....
...maar ondertussen weeral meer dan 2 uur bezig...


We komen om 19u00 terug aan in ons hotel in Seward, The Breeze Inn.
Aantal km gereden : 0
Zonsondergang om 23u20

Geen opmerkingen:

Een reactie posten